بسمه تعالی
روز معلم فرخنده
باد!
«روز معلم» که به مناسبت دوازدهم اردیبهشت ۱۳۵۸
(روز شهادت استاد مرتضی مطهری) نامگذاری شد، یادآور جایگاه بلند معلمان و زحمات و
خدمات آنان در تربیت نسلهای جوان جامعه است که به رغم تنگناهای معیشتی، کمبود
امکانات، فقدان فضای مناسب آموزشی و قدرناشناسیهای رایج، همچنان به انجام این
وظیفه انسانی و اجتماعی ادامه دادهاند.
سابقه
تاریخی این جنبش عدالتخواهانه به اعتراضات عظیم خیابانی معلمان ایران در سال ۱۳۴۰ خوشیدی
و شهادت دکتر ابوالحسن خانعلی باز میگردد که حاصل آن، جنبش دیرپایی است که همچنان
در راستای احقاق حقوق معلمان قرار دارد. جامعه آموزش و پرورش ایران در سالهای اخیر
در مسیر تجربهای مهم، همافزا و همراستا با رشد و تقویت نهادهای جامعه مدنی کشور
قرار گرفته و افزون بر نقشآفرینی در عرصه تعلیم و تربیت فرزندان این مرز و بوم، در
عرصه همکاریهای فراگیر اجتماعی نیز ظرفیتی سترگ به منصه ظهور رسانده و روند پیگیری
مطالبات صنفی و مدنی خود را به گونهای قانونی و مسالمتآمیز نشان داده است.
جنبش صنفی ـ مدنی معلمان میهن در پی دههها
تجربه و تدبیر و استقامت، الهامبخش و امیدآفرین برای فردای روشن جنبشهای اجتماعی
و الگویی برای سایر اصناف و نهادهای مدنی ایران به حساب میآید. جامعه معلمان در سالیان
پس از انقلاب اسلامی با استناد به اصول ۲۶ و ۲۷ قانون اساسی جهت تامین حق تاسیس تشکلهای
صنفی و بهرهگیری از تجمعات اعتراضی مسالمتآمیز، تلاشهای فراوانی
کرده و با تحمل رنجها و حبسها و اخراج و تبعید، این نهال مدنی را به درختی تناور در
راستای توسعه جامعه مدنی و در پهنه فرهنگ و سیاست ایران ارتقا دادهاند.
نگاهی به
اهم خواستههای صنفی و معیشتی معلمان نشان میدهد که این جامعه اخلاقی، انسانساز
و علمآموز که اینک متاثر از بحران حاد اقتصادی جاری بر کشور و رشد شاخصهای فقر و
فلاکت از حداقل ضرورتهای معیشتی محروم است، خواستهای فراتر از حرمت نهاد آموزش،
تامین کرامت انسانی و برخورداری از حقوق شهروندی به مثابه بدیهیترین حقوق پایه
انسانی ندارد؛ حقوقی که حتی در قیاس با وضعیت معلمان و آموزگاران در سایر کشورهای منطقه
نیز، اموری ساده و اولیه تلقی میشود. از جمله این مطالبات میتوان به مواردی
مانند اصلاح قانون رتبهبندی، همسانسازی حقوق بازنشستگان، به رسمیت شناختن تشکلهای
صنفی، عدالت آموزشی، آزادی معلمان در بند و لغو روند احضار و اخراج و محاکمه معلمان
معترض اشاره داشت.
نهضت آزادی
ایران ضمن حمایت از مطالبات صنفی
معلمان شریف ایرانی و تاکید بر سختیهای معیشتی آنان و یادآوری نقش اساسی جامعه
آموزش و پرورش در دستیابی به توسعه پایدار و همهجانبه، از مسئولان کشور میخواهد که
با به رسمیت شناختن نهادهای صنفی این طبقه محترم و محبوب جامعه، افزون بر تامین
کرامت و تحقق حقوق اساسی معلمان و در مسیر دستیابی به راهحلهای واقعبینانه گذار
از وضعیت بحرانی و مخاطرهآمیز کنونی، زمینه گفت و گو با این سرمایههای فرهیخته و
راهشگا به آینده روشن را فراهم کنند تا با تعاملی مدنی و عاری از هرگونه فشار و ارعاب
و محدودیت، مشکلات و خواستههای آنان پیگیری و محقق شود. این گفت و گوی سازنده، مورد
تایید و استقبال جامعه معلمان ایران، خانوادههای دانشآموزان، عموم شهروندان و
همه گروههای اجتماعی است که همواره خواهان حل و فصل مسایل و پاسخ به مطالبات انباشته
کنونی به شیوهای عقلانی
و مسالمتجویانه هستند.
نهضت آزادی
ایران یادآوری میکند که
بحران کنونی ناظر بر جامعه معلمان ایران، حاصل دههها سوءمدیریت
و ناشی از ساختار معیوب اداری و سیاسی کشور است که ریشه در سایر ابربحرانهای
اقتصادی و اجتماعی
و فرهنگی ایران دارد و از این رو، راهحل کوتاهمدت و زودرس بر آن متصور نیست.
پیگیری این مطالبات برحق، نیازمند صبوری و پایداری و خشونتپرهیزی است. در خاتمه، خطاب
به حاکمیت هشدار میدهد که «زندان جای معلم نیست» و کسی نباید به خاطر تفاوت عقیده
یا مطالبه حقوق بنیادین خویش در زندان بماند و اعلام میدارد که صلاح مُلک و میهن را
در پذیرش و پاسخگویی مقامات و مسئولان در قبال این خواستههای فراگیر میداند تا از
دامنه نارضایتیها کاسته شود و پیگیری مطالبات منطقی و قانونی معلمان به خشونت
نیانجامد.
نهضت آزادی ایران
۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۱
No comments:
Post a Comment